HOE HET ALLEMAAL BEGON

2016 - We verhuizen naar Frankrijk

Al langer spelen we met het idee om het hectische en gestreste Nederland achter ons te laten. Met onze pipowagen, en later camper, trekken we door heel Frankrijk op zoek naar de juiste plek. En die vinden we uiteindelijk in de Creuse, Dat is de omgeving voor ons. In 2 jaar tijd wonen we in 2 verschillende huurboerderijen. Ondertussen blijven we goed om ons heen kijken naar een koopboerderij met een flinke lap grond voor al onze dieren.

In Nederland zijn we al een aantal jaren forensische en specialistische pleegouders. Voor Jeugdbescherming vangen we jongeren op die tijdelijk, om wat voor reden dan ook, niet meer thuis kunnen wonen. Jongeren met vaak een ingewikkelde achtergrond. En dat werk willen we in Frankrijk voortzetten. Als we hiervoor in 2017 groen licht krijgen, weten we dat ons niets meer in de weg staat om definitief in Frankrijk te gaan wonen. Het duurt dan ook niet lang voordat het eerste pleegkind bij ons woont.

 

juli 2017 - Het huis in Brosse 

We belanden op een van onze tochtjes door de omgeving in de kleine hameau Brosse, gemeente Clugnat. En daar zien we "ons huis" aan de rand van het dorp, aan een doodlopend weggetje. Een grote boerderij, met schuren en een stuk land. We lopen een rondje om het gesloten pand. De luiken zijn dicht, dus echt goed kunnen we de binnenkant niet zien. Maar het ziet er schoon en leeg uit. De muren, het dak en het metselwerk zijn goed; dus geen bouwval, maar een solide boerenwoning. Enorme coniferen groeien over het terras en proberen het huis binnen te dringen. En natuurlijk staat het gras en onkruid op de wei tot aan ons middel. We maken een praatje met een vriendelijke Franse en Belgische buurman. Het dorp is bewoond, er staan maar weinig panden leeg.

En we beginnen meteen plannen te maken. Hier zien we ons zelf wel wonen.

Nog dezelfde middag zitten we bij de makelaar en met hem rijden we terug naar Brosse. We lopen door het enorme pand en bijbehorende schuren en zijn verkocht. Het uitzicht is adembenemend. En er wordt duidelijk dat ook de wei aan de overkant van het pand erbij hoort. Genoeg ruimte dus voor onze paarden.

Maar "verstandig" als we zijn, laten we onze interesse niet al te duidelijk aan de makelaar merken. We nemen een weekend bedenktijd.

Op maandagochtend zijn we weer terug bij de makelaar en doen een brutaal bod. Hij gaat bellen met de eigenaresse en slechts 15 minuten later komt hij terug met het verlossende antwoord: "Gefeliciteerd, madame gaat akkoord met jullie bod."

Binnen de kortste keren tekenen we het voorlopige koopcontract. We beginnen onze spullen in het huurpand in te pakken en bereiden ons voor op de verhuizing.

We krijgen direct de sleutel van de schuur, zodat het hooi voor onze paarden (dat net op dat moment van het land komt) meteen op de hooizolder gelegd kan worden.

 

Van alle kanten worden we gewaarschuwd dat het kopen van een pand in Frankrijk maanden en maanden kan duren. Maar niet bij ons. De makelaar verzet veel werk voor ons, de oude eigenaresse werkt fantastisch mee, we tekenen het voorlopige koopcontract en we vragen (tegen extra betaling) een spoedprocedure aan bij de SAFER. Omdat boeren in Frankrijk voorrang hebben bij het kopen van boerderijen met land moet ons pand eerst aangeboden worden aan potentiële kopers (boeren dus) via de SAFER. En die neemt binnen de beloofde maand een, voor ons, positieve beslissing; er is geen Franse boer die interesse heeft. En dat verbaast ons niets, want om hier een boerenbedrijf te beginnen, met maar slechts een halve hectare grond, is voor een boer niet echt een optie. Dus er staat ons helemaal niets meer in de weg. We vertalen het Franse koopcontract in het Nederlands, laten daarin het een en ander aanpassen zonder problemen, en op 1 augustus zitten we bij de notaris en tekenen het definitieve koopcontract.

augustus 2018 - Verhuizen en verbouwen

En dan begint er een periode van verbouwen en verhuizen. En met volop zon en 38 graden valt dat niet mee. Maar bij alles wat we aanpakken zien we het huis, de tuin en de wei opknappen. 

We verwijderen driedubbele lagen behangpapier... in elke kamer... èn in de keuken, slaan een muur tussen de oude keuken en een slaapkamertje eruit en zien de ruimte voor de nieuwe keuken ineens twee keer zo groot worden. Buiten kappen we de enorme haag van coniferen en ineens stroomt het daglicht het huis in. De weiden worden gemaaid, palen met schrikdraad worden geslagen, we bouwen een veranda, het hok voor onze geit Beer verhuist van de oude naar de nieuwe plek, de kippen krijgen een nieuwe plek, de paarden genieten van het verse gras in hun nieuwe wei, er wordt geverfd, geklust en schoongemaakt. En we rijden vaak met een volgeladen aanhanger naar de déchetterie.

Omdat er eind augustus een nieuw pleegkind bij ons komt wonen, weten we dat we minimaal de keuken, de badkamer en 2 slaapkamers op orde moeten hebben. En natuurlijk alle dierenverblijven. 

We huren van een buur-boer nog 1,5 hectare land, zodat onze paarden de beschikking krijgen over in totaal 2 hectare weiland.

Vrienden en familieleden komen helpen en het lukt; in de 3e week van augustus sluiten we de huisdeur van ons huurhuis achter ons en gaan definitief over naar Brosse.

september 2018 - Brosse wordt ons nieuwe thuis

Dan volgt er een tijd van verbouwen, behang afstomen, verven, inrichten, moestuin aanleggen, kennismaken met buren en buurtgenoten, opbouwen van een groentenkas, onkruid wieden, prikstruiken en verwilderde bramen verwijderen, inzaaien van nieuw gras, de eerste oogst uit de moestuin halen,..., ...

We werken hard, veel en lang. Maar bij alles wat we doen wordt Brosse steeds meer ons eigen thuis. Bij mooi weer zijn we buiten aan de slag en bij slecht weer binnen.

De jongen, laten we hem Daan noemen, die vanaf eind augustus voor in eerste instantie 3 maanden bij ons woont, wordt van een stille uit-de-boom-kijker een aardige en behulpzame huisgenoot. 

Ons netwerk groeit snel en Daan vindt een baantje bij een Nederlandse biologische koeienboer die, samen met zijn vrouw, aan de andere kant van Clugnat woont. Drie ochtenden per week leert Daan de koeien melken. En dat betekent 's ochtends om 06.00 uur opstaan, om om 07.00 uur te kunnen melken. We kopen een E-bike voor hem, want hij moet telkens 12 kilometer op en neer, heuvel op heuvel af, en dat is niet echt goed te doen met een gewone mountainbike. Van een Amsterdamse jongen die dacht dat melk in een fabriek wordt geproduceerd, verandert Daan in een jonge, zelfstandige "boerenknecht". Daarnaast leert Daan heel veel nieuwe mensen kennen die hem vragen of hij bij hen in de tuin of bij een verbouwing wil helpen, uiteraard tegen betaling. En langzamerhand groeit het bedrag op zijn bankrekening.

Zijn Nederlandse begeleider bezoekt hem hier en is blij verrast over de enorme groei die Daan doormaakt. De beslissing om nog langer bij ons te blijven wonen wordt dan ook snel gemaakt. En iedereen is daar blij mee, Daan niet in de laatste plaats, want hij heeft het gevoel dat hij erbij hoort, dat hij een nieuwe familie heeft en dat hij gewaardeerd wordt.

oktober 2018 - De paardenstal

Omdat we een nieuwe paardenstal willen bouwen in een beschutte hoek van de wei die meteen naast de boerderij ligt, besluiten we om dat officieel aan te pakken; we gaan naar de gemeente om te vragen of er een vergunning nodig is.

In ons vorige dorp ging dat heel makkelijk. We gaven Monsieur le Maire een hand en vertelden, in ons gebrekkige Frans, dat we 2 paarden hadden die dringend een dak boven hun hoofd nodig hadden. Monsieur le Maire toverde zijn grote glimlach tevoorschijn, sloeg met zijn enorme vuist een keer op onze schouders en bulderde: " Alle dieren hebben een dak boven hun hoofd nodig, dus ga je gang." Geregeld!

Maar hoe ingewikkeld is dat in onze gemeente? En dat blijkt dus best wel gecompliceerd te zijn. We lopen het kleine gemeentehuis binnen, worden vriendelijk ontvangen door de secretaresse, en dan komen de papieren op tafel. Heel veel papieren. Er is dus inderdaad een vergunning nodig. De secretaresse legt ons geduldig uit dat we alles moeten invullen, tekeningen, kadasterkaarten en foto's moeten bijvoegen en bij haar weer moeten inleveren in 3-voud. Maar zij wil wel alle kopietjes voor ons maken. Binnen 3 maanden moeten we de vergunning hebben, want volgens de secretaresse is het geen probleem. We bouwen immers een houten stal, 'sans fundation', die ook weer afgebroken kan worden. Dus zo gezegd zo gedaan. 

We horen een hele tijd niets, maar dan krijgen we een officiële brief van de burgemeester; we hebben de verkeerde vergunning ingevuld. Op het gemeentehuis moeten we de nieuwe ophalen. En dan begint het hele circus weer van voor af aan. We leveren alles weer in bij de secretaresse, geven onze  burgemeester en passant een handje en maken een praatje met hem. Met ons Frans gaat het inmiddels wat beter, hopen we dan maar, want we begrijpen van hem dat het wel goed moet komen met die vergunning.

Maanden later weer een brief; we hebben helaas toch weer een verouderde versie van de vergunningaanvraag ingevuld... of we op het gemeentehuis maar even de nieuwste versie willen komen ophalen. De secretaresse, met het schaamrood op haar kaken, haalt de allernieuwste aanvraag uit haar bureaula en voor de 3e keer vullen we de vergunningaanvraag in. Binnen 3 maanden moet er vanuit de gemeente uitsluitsel komen!

Inmiddels zijn we 3 jaar verder... is er vanuit de gemeente nooit meer gereageerd op de aanvraag... hebben we wel een belastingaanslag gekregen voor de bouw van de stal, die we natuurlijk meteen betalen... staat de stal keurig netjes op z'n plek... is de bovenbuurman (wiens zoon bij de gemeente werkt!) een paar keer geïnteresseerd komen kijken... en genieten onze paarden van een dak boven hun hoofd. 

herfst 2018

Naast het harde werken aan huis en haard, genieten we deze eerste herfst en winter van ons nieuwe thuis. Er valt veel te ontdekken in de directe omgeving.

Er lopen vanuit ons huis verschillende mooie wandelpaden naar omliggende dorpen of naar het bos hogerop op de berg. Via een klein wandelpad kunnen we aan de achterkant van de berg afdalen naar een andere hameau. Maar er zijn ook paadjes die uiteindelijk doodlopen in een weiland, waar de befaamde vleeskoeien uit de Creuse tot laat in de herfst grazen. Niks moeders en kinderen die gescheiden worden; de kalfjes lopen gewoon met hun moeders in grote kuddes op het land. Zoals het hoort, volgens ons dan. En er zijn met onkruid overwoekerde paden te vinden, die zo dicht begroeid zijn dat er geen doorkomen aan is zonder het benodigde kapmateriaal. 

Ook komen we een aantal lichtglooiende paden en landweggetjes tegen. Uitermate geschikt voor tochtjes met de paarden.  

Het is herfst, maar de temperaturen kunnen nog behoorlijk oplopen. Dertig graden in de zon is niet ongebruikelijk. En er valt eigenlijk te weinig regen, de grond is droog, te droog, dus elke avond moestuin en plantenbakken sproeien. Een leuke dagelijkse klus voor Daan. Dus de pepers, tomaten en paprika's blijven tot laat in de herfst vruchten geven.

We bezoeken tot ver in de herfst iedere zondag ergens in de Creuse een Vide Greniers, of een Brocante-markt. Dit is de ideale manier om de Creuse verder te verkennen. 

 

April 2023

Inmiddels wonen we zo'n 4,5 jaar in Brosse en zijn we volledig op onze plek. Wij genieten nog steeds dagelijks van de rust, het landschap, de mensen om ons heen en het landelijke buitenleven. Onze dieren genieten met ons mee.

Zo'n 10 verschillende pleegkinderen hebben voor kortere of langere tijd bij ons gewoond. Met de meesten hebben we nog steeds een goed contact en ze laten ons regelmatig horen hoe het met ze gaat in Nederland. Meestal goed, dus dat is geweldig. We hebben een klein beetje kunnen bijdragen aan een beter leven. En daar zullen we nog een hele tijd mee blijven doorgaan.

Om ons heen hebben we een grote vrienden- en kennissenkring opgebouwd, een zeer divers pluimage met allerlei achtergronden en nationaliteiten, en in verschillende talen die gesproken worden, soms dwars door elkaar.

 

Wij zijn hier thuis!